De figuratieve schilderijen van Theo Poel hebben de meest abstracte titels, zoals in dit geval T139. Ze geven aan dat hij met een langlopende serie bezig is. Hierin onderzoekt hij de menselijke emotie. Elk gezicht kan duizenden emoties uitdrukken, en daarmee een blik bieden op datgene dat het hart en het hoofd bezig houdt. Ook als op Poels schilderijen de geportretteerde zijn ogen sluit, kun je nog een gevoel krijgen van wat zich daarachter afspeelt. Zijn onderzoek naar de menselijke emotie wordt ingegeven door een spirituele belangstelling. Bloemen worden door hun bloei en vergankelijkheid ook vaak gezien als religieuze symbolen en zijn door Poel geportretteerd alsof het gezichten zijn.
