Loerakkers schilderijen zijn altijd minimaal met zijn tweeën. In hun combinaties vormen ze de weerslag van een traag verwerkingsproces van opgedane indrukken en ervaringen welke als het ware bezonken zijn. Vaak is het ene, expressievere deel, een ‘deel’ van het landschap dat hij zou willen schilderen, maar nooit zal schilderen. Als tegenhanger heeft elke van deze landschapsimpressies een strak abstract schilderij, die zorgt voor evenwicht en meehelpt de schilderkunst te bevragen. Want dat is waar Loerakkers werk altijd over gaat: de schilderkunst.
