De Rotterdamse kunstenaar Ludo Hoes benadert de natuur op verschillende manieren, waarbij hij geregeld zich laat inspireren door de kunstgeschiedenis. Zo ook hier. Het landschappelijke element is herkenbaar, maar de huid van het doek, zoals ook blijkt uit de titel, is net zo belangrijk. Hoes heeft hier gekozen voor een techniek van tempera. Het woord tempera – dat afstamt van het Latijnse temperare (mengen) – wordt gebruikt als aanduiding voor mengsels van waterige en niet-waterige bindmiddelen. Schilderen met eitempera leent zich niet voor spontaan werken: je moet vooraf goed plannen wat je gaat doen. Want eenmaal gemaakte ´fouten´ kun je niet of nauwelijks herstellen. De verf droogt onder invloed van licht heel snel waardoor er precieze, heldere vormen ontstaan. Doordat deze emulsie vrij dun, laag voor laag wordt opgebracht is tempera een tijdrovende techniek, met als resultaat een fluweelachtige schildershuid.
