De abstracte metaalplastieken van Cor van Dijk (1952) bestaan vaak, zoals hier, uit meerdere delen. Daarbij zijn het niet alleen de zware massieve vormen zelf die ertoe doen, maar ook de ruimte ertussen in, die door de zwarte massa’s omarmd wordt. Samen vormen ze een aanwezigheid in de ruimte. De beelden van Van Dijk zijn altijd uitingen van een abstracte, mathematisch uitziende benadering, die niets prijs geeft van Van Dijk zelf. Hij laat als het ware zichzelf, zijn eigen handschrift, buiten beschouwing, en laat alle eer over aan het kunstwerk zelf, dat massief, aards, en tegelijk ietwat onbenaderbaar op de grond ligt.
