Al tientallen honden heeft Simon Schrikker verbeeld, en telkens op een andere manier. Omdat iedere hond anders is, en zich anders gedraagt. Het werkelijke thema in zijn werk is namelijk gedrag, een onderwerp dat hij zo goed uitwerkt dat je in elk hondenlijf, hoe abstract ze ook worden onder de verflagen die hij laat uitvloeien en overlappen, de spanning van de pose voelt. Hoe de hond zijn spieren aanspant, of hij bang is of niet. De blik is ook niet van bovenaf, zoals mensen honden meestal zien, maar van veel dichterbij, lager bij de grond. De spanning in de spieren herhaalt zich in de verf: het is bijna onnavolgbaar hoe Schrikker met olieverf vormen en lagen laat verschijnen en verdwijnen
