Lange tijd schilderde hij gevaarlijk uitziende honden en speelde hij in op onze associaties met gevaar. Nu legt Simon Schrikker zich vooral toe op ruige zeelandschappen in verafgelegen oorden. Patrick Kooiman trekt op een gure herfstdag zijn regenjas aan en bezoekt in Rotterdam-West het atelier van een gedreven en fascinerende kunstenaar. “Mijn werk wekt suspense op, een beetje dat Hitchcockgevoel.”
Tekst: Patrick Kooiman (Interiorator)
Kunstuitleen Rotterdam heeft enkele aquarellen van Simon Schrikker aangekocht die je vanaf nu kunt lenen.
Persoonlijk vind ik je werk prachtig. Maar ik kan me ook wel voorstellen dat sommige mensen bij het zien ervan denken: “Goh, dat is ook niet gezellig!”
Dat houd ik wel de gaten, sommige van mijn werken zijn onderdeel van collecties van grote verzamelaars of bedrijven. Maar aan de andere kant hoeft een goede film ook niet gezellig te zijn, toch? Wat ik in mijn werk laat zien, is niet letterlijk gewelddadig. Het is meer een associatie. Mijn primaire doel is niet om de consument te pleasen. Per slot van rekening is het niet heel commercieel wat ik doe. Maar ik probeer wel kwaliteit te leveren voor een specifieke doelgroep van liefhebbers.
Ik ben heel benieuwd naar hoe je gekomen bent waar je nu bent. Wat is je verhaal?
Als kind heb ik altijd wel veel getekend. Ik had ook nooit een alternatief voor ogen in dat opzicht, ik was heel gretig en wilde het graag leren. Mijn moeder was bouwkundige. Als jongetje van zes, zeven jaar oud ging ik graag mee naar haar werk. Ze had een prachtige tekentafel met van die stevige Edding-viltstiften. Geweldig om mee te tekenen en te zien hoe de inkt uitvloeide op het papier. En die geur! Het is één van mijn eerste goede herinneringen aan materiaal. Die fascinatie zat er toen al in.
Welke tekening uit die tijd staat je het meest bij?
Eén die ik me goed kan herinneren, was een tekening van een mannetje met allemaal laatjes in zijn buik. Ik vraag me nog steeds af wat het idee erachter was. Maar ik kan je wel zeggen dat het voor een kind een heel complexe tekening was. Ik zat echt in mijn eigen wereld. Pas op de kunstacademie in Enschede kwam ik daar langzaam uit. Een docent die veel invloed op me had, was kunstschilder Emo Verkerk. Hij zei: “Je kunt wel tot aan je dood abstracte schilderijen blijven maken. Maar het zou toch ook wel interessant zijn als je iets uit de wereld om je heen pakt waardoor je werk ook voor een breder publiek te vangen is.”
Ik ken je met name van de prachtige schilderijen die je van honden maakt. Hoe kwam je destijds op dat thema?
Ik was ooit bezig met een schilderij van een moerasachtig landschap met daarin een hert. In dezelfde tijd vond ik bij toeval een mooie afbeelding van een rottweiler. In een opwelling heb ik die over het hert heen geschilderd. Zo kwam ik erachter dat schilderen vanaf een foto heel interessant kon zijn. Ik ging de grens opzoeken tussen de voorstelling en de verf waarmee ik die maakte. Dat is in mijn werk altijd een spanningsveld.
Hoe zoek je die grens op?
Dat doe ik al schilderend. Het is niet iets wat je van tevoren kan verzinnen. Ik ga vaak gewoon aan de slag. Soms lukt het dan, maar soms ook niet. De honden vind ik interessant omdat je er je eigen associaties op los kunt laten. Zo’n thema suggereert gevaar of spanning. Maar je zou het ook kunnen interpreteren als de hond van de buren die achter een bal aan rent. Het is maar net hoe je het ziet.
Veel mensen vragen zich bij een vreemde hond af of hij wel te vertrouwen is en niet gaat bijten. Is dat het?
Het thema van de honden in combinatie met mijn schildertechniek heeft iets filmisch. Het wekt suspense op, een beetje dat Hitchcockgevoel. Zelf ben ik niet opgegroeid met honden, ik was altijd een beetje bang voor ze. Honden vond ik moeilijk in te schatten. Onze huidige hond is ontzettend lief. We hebben hem al sinds hij zo groot als een cavia was. Maar toch komen er ook wel eens vriendinnetjes van onze kinderen over de vloer die helemaal panisch door de woonkamer rennen. En dat terwijl die arme hond gewoon wil meespelen en door dat gieren alleen maar wilder wordt.
Je gebruikt grote hoeveelheden olieverf in je werk. Leent die techniek zich goed om beweging uit te beelden?
Al die verf is met name fijn om hoofden van bulldogs te verven. Die hebben van die kwabben die je met dikke klodders verf goed kunt uitbeelden. Nu ben ik meer met andere thema’s bezig. Ik schilder nog maar zelden een hond. Een enkele uitzondering maakte ik voor een vrouw die me een portret van haar Engelse Springer Spaniel stuurde. Dat is een ras waar ik niet heel veel mee heb. Maar toen ze akkoord ging met mijn voorstel om er een heel groot schilderij van te maken, werd het toch iets heel bijzonders.
Met wat voor thema’s ben je nu bezig?
Een tijdje geleden vond ik een afbeelding van een haai. Het leek me interessant om een vin of een rij haaientanden uit een dikke brij aan olieverf te laten komen. Door onderzoek kwam ik terecht bij de Faralloneilanden. Dat is een onherbergzame plek niet ver uit de kust van San Francisco. Het contrast tussen zo’n kosmopolitische stad en een groep rotsen die lijken op haaientanden is enorm. Daarnaast komen er elk najaar zo’n veertig witte haaien naar de Faralloneilanden en blijven daar dan een maand lang. Niemand weet nog waarom. Het greep me heel erg aan, het was bijna een sprookje. Als kunstenaar kan ik daar heel veel mee.
Hoe ga je te werk wanneer je een leeg canvas voor je hebt?
Van tevoren bepaal ik welke techniek en welke kleuren ik ga gebruiken. Ik zorg er ook voor dat ik een uitgangspunt heb. Daarna is het heel plat gezegd gewoon volsmeren. In sommige olieverfschilderijen zit wel voor een paar honderd euro aan verf. Dan ben ik bezig en denk ik, het moet lukken, het moet lukken! De laatste tijd maak ik ook veel aquarellen. Daarvan maak ik eerst kleine studies in een boekje. Dan zit ik thuis aan de keukentafel te aquarelleren, dat is echt een nieuwe ervaring voor me. Kunstuitleen Rotterdam heeft een paar aquarellen aangekocht. Die kun je dus vanaf nu lenen. Het zijn zeelandschappen bij de Lofoteneilanden bij Noorwegen. De ruigheid, de weerspiegeling in het water, de barre weersomstandigheden…het spreekt me allemaal enorm aan.
