Het werk van Campman (1964) bestaat uit grote, gestileerde vlakken. Het zijn intieme onderwerpen – bloemen, gezichten – maar door de uitvergroting en vereenvoudiging verliezen ze dat persoonlijke. Campman noemt haar werk dan ook niet-verhalend: ze is geïnteresseerd in licht, houding, omgeving, kleur, en dat soort formele zaken die op een juiste manier op het doek terecht moeten komen zodat er dan in een volgend stadium ruimte komt voor emoties zoals verlangen. Ze werkt met de bewerkelijke temperatechniek, een matte verfsoort die een zeer precieze schildershand vereist.
