De foto’s van Hazekamp zijn een zoektocht naar menselijke identiteit. Ze creëert nieuwe, krachtige mensbeelden waarbij ze speelt met clichébeelden van mannen en vrouwen zoals we die onder meer kennen uit Hollywoodfilms. Het decor van haar foto’s, de ruige Spaanse woestijn, helpt een verleden verbeelden dat nooit echt heeft bestaan; een verleden dat in films en literatuur lijkt te zijn geschapen. Zoals deze figuur, van wie opnieuw onduidelijk is of het een man of vrouw is, wiens brede houding en gespannen armen, maar ook het hangende hoofd, bijdragen aan een gevoel van drama.
