Pim van Halem (1951) beschrijft zijn getekende schilderijen als dansen op papier. Zijn pen danst op het doek of op het papier zoals zijn voeten soms ook willen dansen. Dans is voor hem de beleving van vrijheid die de ruimte biedt. Een tekening heeft ook een ruimte, weliswaar een in twee dimensies, maar daar kan ook in vrijheid zijn pen of potlood zijn weg zoeken. Kenmerkend voor deze vreugdevolle manier van tekenen is dat het spoor van alle passen zichtbaar blijft, en er zo als vanzelf vlakken ontstaan die Van Halem opvult met inkt of potlood, zonder dat deze kleuren de evenzo vreugdevolle danslijnen overstemmen.
