Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze een kunstwerk van zichzelf hebben? Line Klomberg en Jonas Liekens – allebei 22 jaar oud – poseerden als kind voor een fotografisch tweeluik. Jarenlang had Kunstuitleen Rotterdam alleen het portret van Jonas in de collectie, totdat kunstenaar Diederik Klomberg enkele maanden terug het portret van Line, zijn dochter, aan ons schonk. Toen we de twee foto’s voor het eerst samen zagen, vroegen we ons ineens af: wat is er na al die jaren van die kinderen geworden? We vonden we ze terug – en speciaal voor Work Art | Play Art interviewde Patrick Kooiman de inmiddels volwassen Line en Jonas.
Tekst: Patrick Kooiman (Interiorator)
SHE – Diederik Klomberg (14 euro p/m) HE – Diederik Klomberg (14 euro p/m)
Niet elk kind wordt het onderwerp van een kunstwerk! Hoe liep dat zo bij jullie, Line?
“Voor mij was het niet zo moeilijk. Mijn vader is namelijk de maker ervan. Heel eerlijk gezegd kan ik me er niet veel van herinneren. Ik weet nog wel dat ik niet zoveel zin had om ervoor te poseren. Dat was ook wel logisch, ik was net wakker. Wanneer mensen de foto nu zien, vragen ze me altijd hetzelfde: was je hier stoned of zo? Dat was ik natuurlijk niet, maar mijn vader had wel bedacht dat hij me zou fotograferen nadat ik net uit bed was gekomen.”
Blijkbaar vond je het niet zo spannend dus?
“Nee, niet echt hoor. Ik wist ook niet zo goed wat het zou worden. Het was in de werkkamer thuis en het was zo gebeurd. Ik hoefde volgens mij ook niet heel veel verschillende dingen te doen.”
Line (2019) Jonas (2019)
En hoe liep dat bij jou, Jonas?
“Line en ik zaten bij elkaar op de basisschool. We waren vanaf groep 1 al goede vrienden. Elk jaar stonden we naast elkaar op de klassenfoto. Daarnaast kwamen onze ouders lange tijd bij elkaar over de vloer. Mijn moeder, Katinka Lampe, is ook kunstenaar. Dat schept wel een band. Ik heb vroeger vaak voor haar model gestaan dus heel eerlijk was het voor mij ook niet zo spannend om bij de vader van Line voor een foto te poseren. Ik weet nog wel dat toen we de foto’s voor het eerst zagen, Line het heel vervelend vond hoe ze erop stond. Dat zei ze gelijk. Mijn eigen foto vond ik wel leuk. Wat het bijzonder maakt, is dat de foto’s bewegen als je erlangs loopt.”
Is het net zoals bij zo’n lenticulaire ansichtkaart?
“Dat is het, alleen zijn onze foto’s veel groter natuurlijk! Ik vond mezelf er als een heel stoer jongetje uitzien wanneer ik zo boos keek. Maar door de beweging in de foto sta ik er ook lachend op. Dan zie je heel goed dat ik aan het wisselen was en geen voortanden had. Dat vond ik toen duidelijk minder. Ik kan me vooral de reacties van mensen herinneren die de foto voor het eerst zagen. Tot jaren erna hoorde ik hoe verbaasd iedereen was als ze doorkregen dat mijn foto bewoog.”
Line, wat denk je wanneer je je foto nu terugziet?
“Het doet me denken aan het huis waar ik opgroeide, ook al zie je dat niet op de foto. Ik heb daar goede herinneringen aan. De foto heeft jarenlang bij ons thuis gehangen ook. Later hij op het atelier van mijn vader. Uiteindelijk heeft hij het geschonken aan Kunstuitleen Rotterdam, samen met de foto van Jonas. Nu is het een tweeluik.”
Jouw gezicht heeft via Kunstuitleen Rotterdam inmiddels in veel huizen gehangen. Wat vind je daarvan, Jonas?
“Ik realiseerde me later pas dat er meerdere exemplaren van zijn gemaakt. Bij mijn ouders thuis hangt er nog altijd eentje. Ik hoop dat mensen het zien als een op zichzelf staand kunstwerk en niet als een foto van mij. Ik moet ook zeggen dat ik niet heel veel met kunst bezig ben. Eerder dit jaar rondde ik mijn bachelor Sociale Geografie af, iets heel anders dus.”
Line, wat zou je vader eigenlijk bedoeld hebben met de twee foto’s?
“Oei, dat vind ik moeilijk om in te vullen voor hem. Ik denk dat hij de foto’s maakte omdat kinderen een soort onschuld en eerlijkheid uitstralen. Jonas ziet er met zijn missende voortanden heel ontwapenend uit. Hoe dan ook, houd ik veel van hedendaagse kunst. Zeker als het je op een andere manier naar de wereld laat kijken. Misschien is dat ook wel waarom ik Kunst- en Cultuurwetenschappen heb gestudeerd.”
DE SELECTIE VAN LINE
Stacii Samidin – Societies
Stacii Samidin kende ik al en ik hou wel van zijn werk, vooral de kleuren in zijn foto’s spreken me erg aan. Het houdt mijn aandacht lang vast.
Sylvia B. – Jewel
Sylvia B. vind ik een bijzondere kunstenares. Ik heb vaker werk van haar gezien en het verrast me vrijwel altijd. Het portret van dit meisje vind ik bijzonder omdat het zo fijn getekend is.
Maurice Meewisse en Casper Rila – De Houtwerken
Wat ik grappig vind aan dit werk is dat je in eerste instantie zou denken dat het een schilderij is, maar ik zie dat de techniekgroep fotografie is. Ik vind het een goede foto, omdat ik bijna het bos kan ruiken en voelen als ik er naar kijk.
DE SELECTIE VAN JONAS
Esther Kokmeijer – Mali (Huisje met golfplaatdak)
Ik vind deze foto interessant door het contrast tussen de felle en vrolijke (rode en gele)kleuren en het ineengezakte en kleurloze dak. Daarnaast lijkt het huis net een puzzel die niet helemaal goed is gelukt.
W.J. Wilschut – Deconstruction
Ik heb dit werk gekozen omdat ik al lange tijd het werk van Hans Wilschut bewonder. Hij heeft hele mooie surrealistische foto’s gemaakt door de jaren heen van gekke plekken. De foto zelf vind ik vooral mooi omdat het iets beangstigends heeft, maar ook een moderne urban belichting herbergt aan de bovenkant van het werk.
Stacii Samidin – Societies
Dit werk vind ik mooi omdat de kinderen iets ontwapenends in zich heeft, waarbij ze ontzettend lijken te genieten van het feit dat er een (stoere) foto van ze wordt gemaakt. Normaal gesproken zou ik niet zo snel iets thuis ophangen waarbij een persoon je direct aankijkt, maar bij deze foto vind ik dat juist heel mooi.