De laatste jaren schildert Katinka Lampe (1963) voornamelijk portretten. De schilderijen zijn vrije vertalingen van foto’s. Lampe haalt het beeld uit elkaar en zet het weer in elkaar. Soms maakt ze van verschillende beelden één. Specifieke persoonlijkheidskenmerken worden weggehaald. Pupillen worden lichtbolletjes, lippen worden overdreven aangezet of ogen extreem opgemaakt. Het portret krijgt daardoor iets kunstmatigs. Vaak zijn de beelden sterk uitvergroot en ingezoomd. Het geeft een gedetailleerde en precieze weergave van de werkelijkheid maar tegelijkertijd wordt het onoverzichtelijk. Uiteindelijk zijn haar doelen vooral ‘formeel’: een uitgebalanceerde compositie op basis van vorm en kleur.
