In de serie Work Art | Play Art komt de rijke collectie van Kunstuitleen Rotterdam steeds op een verrassende manier voor het voetlicht. Interieurstylist Patrick Kooiman gaat iedere maand voor ons op pad om een item te maken, dat hij vervolgens publiceert op zijn designblog Interiorator. De items zijn ook te zien op Bogue, het online stadsmagazine van Rotterdam.
SASJA HAGENS: “DE VERF IS HET VERHAAL”
Groots en meeslepend. Dat is hoe je de kleurrijke schilderijen van Sasja Hagens het best kan omschrijven. Haar werk is vanaf 1 juli te bewonderen in Kunstuitleen Rotterdam, in de verkooptentoonstelling The Intoxication of Victory. Patrick Kooiman ontmoette de succesvolle kunstenaar in haar atelier in Rotterdam-Noord. “Het échte schilderen begint pas wanneer ik denk: dat ziet er kut uit.”
Je kende de afgelopen jaren veel succes. Hoe is het allemaal begonnen?
Ik ben nu zo’n twintig jaar bezig en begon ooit met een studie Theatervormgeving. Ik vond het vak schilderen het allerleukst en dus ben ik als de donder van studie veranderd. Tekenen en Schilderen werd het, aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.
Wat was voor jou destijds de klik met schilderen?
Aanvankelijk was ik meer geïnteresseerd in fotografie. Toen ik zeventien was, had ik een vriendje die fotograaf was. Maar toen ik hem een tijdje door weer en wind zag sjouwen met grote camera’s en zware lampen dacht ik: “Daar word ik gek van.” Ik wilde veel liever in een warm atelier zitten en gezellig schilderen met de lichtjes aan. Maar goed, uiteindelijk heb ik natuurlijk ook wel diepere emoties over schilderen hoor.
Wat zijn die diepere emoties dan?
Ik heb gevoel voor kleur en ik ben altijd enorm gelukkig geweest dat ik dat gevoel kan uiten. Het thema van mijn werk wisselt wel. Met name na de grote serie schilderijen die ik maakte over de havens wilde ik wat anders doen. Ik had alles verkocht en dacht bij mezelf: “Nu zou ik eigenlijk weleens een goed schilderij willen maken.” Dat gevoel heb ik nou altijd wanneer iets af is.
Ben je dan zo kritisch over jezelf?
Nee hoor! Het is eerder dat ik altijd nieuwe mogelijkheden zie. Begrijp me niet verkeerd. Ik kan met plezier naar mijn schilderijen kijken, maar niet te lang. Voor elk werk heb ik zoveel moeten worstelen, oplossingen moeten bedenken. Dan is het op een gegeven moment wel klaar.
Wat zijn de problemen waar je die oplossingen voor moet bedenken?
Ik begin altijd met een plan. En met het voornemen dat ik het beste schilderij ooit ga maken. Dat heb ik zo geleerd. Als je dat gevoel niet hebt, moet je het niet doen.
Ik schilder eerst altijd precies wat ik heb bedacht. Maar vaak loop ik vast op het moment waarop alle toffe ideetjes niet blijken te werken. Dat is dan blinde paniek. Het voelt dan alsof de hersenhelft die ze allemaal zo mooi bedacht had me in de steek laat. In feite begint het échte schilderen pas wanneer ik bij mezelf denk: “Dat ziet er kut uit.”
Wat maakt dan dat je toch elke keer weer een plan bedenkt voordat je aan de slag gaat?
Dat moet wel. Zonder plan ben je nergens. Vaak komt er aan het eind van de rit toch iets goeds uit. Maar soms gebeurt dat ook niet. En dat zijn dan niet de mooiste momenten. Gelukkig heb ik steeds meer vertrouwen in mezelf en vind ik het niet zo erg wanneer ik een schilderij aan het verzieken bent. Dan geef ik mezelf de ruimte gewoon iets uit te proberen. Met grote ogen naar een wit doek staren heeft mij nooit geholpen. Ik word erg gelukkig van schilderen.
Wat maakt je zo gelukkig wanneer je schildert?
Dat het gaat over kleur. Over ritme. Dat je ziet wat het is, maar dat de abstracte waarde van het schilderij tóch de boventoon voert. Het gaat bij mij niet om het plaatje, maar om de dynamiek waarmee ik de verf opbreng. Daaruit komt betekenis.
Mensen vragen me weleens waarom ik een tijdlang een zo voor de hand liggend onderwerp als havens schilderde. Maar al dat grote en industriële maakt juist het vuurtje in me wakker. Kunstenaars kunnen binnen klassieke genres als havens en portretten nog steeds vernieuwend zijn, dus ruimte genoeg wat dat betreft. Ik ben ook gefascineerd door de enorme grootte van de Deltawerken en de Zeelandbrug. De kleine mens bouwt enorme dingen in een poging de natuur heel even tegen te houden. Dat geeft me zo’n romantisch gevoel.
Heb je tot slot nog een tip voor startende kunstenaars?
Wat mij helpt is dat ik elke dag dat ik hier in mijn atelier werk bij mezelf denk: “Vergeet nooit waarom je naar de kunstacademie bent gegaan.” In de eerste klas dacht ik al dat ik de allervetste schilderijen van de wereld wilde maken. En dat gevoel moet je nooit loslaten.
The Intoxication of Victory | 1 juli t/m 5 september | Kunstuitleen Rotterdam
Havenlandschappen en Colourfields | 7 augustus t/m 10 september | Galerie Untitled
