Een liggend figuur, schijnbaar volkomen ontspannen langs de waterkant, het ene been in het verkoelende water, het ander, waarschijnlijk zacht wiebelend, opgetrokken. Zonder gedachten heet het schilderij, en inderdaad, de persoon heeft geen gezicht, we zien niets van de gelaatstrekken die iets kunnen verraden over eventuele gedachten. Met een beheerst palet en sobere verfstreken wordt een welhaast anachronistische idylle weergegeven: het larmoyante wegdromen – zo ver in gedachten zijn, zo volkomen opgaan in het moment en de plek, zo alles in één en los van alles, als een zeepbel bijna, die langzaam omhoog zweeft en dan pats, een gezegende staat van zijn die niet meer van deze tijd is.
