De schilderijen van Dagmar Baumann zijn gebaseerd op het landschap, in de vorm van het panorama. Door daarnaar te kijken en dan te tekenen leert ze ritmes, ruimtelijkheid en volumes van de zichtbare wereld kennen. Groei en beweging in de ruimte, zwevende vormen die op het schilderdoek worden verbeeld via slingerende penseelstreken. Elk element op haar doeken ziet ze als een voltooide beweging, en alle elementen overlappen elkaar zonder te bedekken, stromend en bewegend zoals niet alleen de natuur dat doet, maar ook hoe muziek golvend een ruimte kan vullen.
