Een carrière is niet voor iedereen een kwestie van een studie volgen en dan immer gerade aus doorwerken tot aan je pensioen. Soms kom je er na een paar jaar achter dat je het toch maar over een heel andere boeg moet gooien. Dat laatste is precies waar beeldend kunstenaar en onderzoeker Antye Guenther voor koos. Nadat ze een carrière in het Duitse leger en een studie Geneeskunde had afgerond, koos ze alsnog voor het kunstenaarschap. En al die medische en militaire kennis ze Antye had opgebouwd? Die kwam gelukkig toch nog goed van pas! In deze editie van Work Art | Play Art gaat Patrick Kooiman langs bij deze kunstenaar met een unieke achtergrond.
Tekst: Patrick Kooiman (Interiorator)
De gevolgen van de Corona-crisis raken ons allemaal. Ook kunstenaars voelen de impact. Daarom besloot CBK Rotterdam onlangs om hen een financieel steuntje in de rug te geven. Eén van de opties was om een werk aan Kunstuitleen Rotterdam te verkopen. Twaalf kunstenaars kozen hiervoor, waaronder Antye Guenther. Haar werk is vanwege de omvang op aanvraag te zien in onze expo.
Wat vertel je over jezelf wanneer je mensen op een feestje ontmoet?
Ik ben een kunstenaar, geïnteresseerd in alles wat te maken heeft met cognitie en menselijke versus niet-menselijke intelligentie. Mijn werk bevindt zich daarmee in het gebied tussen wetenschap en science fiction. Als kunstenaar onderzoek ik hoe beelden niet alleen kennis illustreren, maar ook van zichzelf kennis kunnen vertegenwoordigen. In het bijzonder houd ik me bezig met beelden van het brein en hoe deze beelden beïnvloeden hoe we denken over onze hersenen.
Je werk was een tijdje geleden te zien op een wel heel bijzondere plek: het Erasmus MC!
The Upload, zoals mijn installatie heet, was onderdeel van de tentoonstelling Unreal. Het is een denkbeeldige video tutorial die je helpt je cognitieve vaardigheden te verbeteren. Je zet een headset op en kijkt naar een groot scherm met daarop een heel kleurrijk ronddraaiend brein. Een hypnotiserende stem nodigt je uit om je in het beeld onder te dompelen en zo in een meditatieve staat te raken. Het idee is gebaseerd op een fictieve theorie van de CIA die stelde dat je je eigen brein kon verbeteren door het op deze manier te observeren. Toen ik The Upload voor het eerst in de Kunsthalle in Rostock liet zien, vond ik het fantastisch om te zien wat het met mensen deed. Sommigen vroegen zichzelf af, wat gebeurt er met mij? Worden mijn hersenen beïnvloed? Heel bijzonder hoe krachtig kunst kan zijn!
Je bent opgegroeid in Oost-Duitsland, een land dat niet meer bestaat.
Dat is een rare gewaarwording, ja. Ik ben nu werk aan het maken waarmee ik terugkijk op mijn Oost-Duitse achtergrond.
Ik ben heel benieuwd hoe je uiteindelijk op de thema’s kwam waar je nu mee werkt!
Ik heb oorspronkelijk gestudeerd voor legerarts. Maar na mijn studie kwam ik erachter dat het niet goed voelde. Dankzij een goede leraar raakte ik geïnteresseerd in fotografie en heb ik uiteindelijk de overstap gemaakt naar de kunstacademie van Leipzig.
Ik weet nog dat ik in mijn derde jaar een onderzoek deed naar papieren vliegtuigjes. Ik presenteerde ze op een pseudo-wetenschappelijke manier, een beetje zoals je verzameling vlinders in glazen dozen naast elkaar laat zien. Dat was de eerste keer dat ik wetenschap en kunst samenbracht. Inmiddels doe ik dat op veel verschillende manieren en heb ik geaccepteerd dat mijn werk niet perse een stijl heeft die iedereen direct herkent. Maar dat is niet erg: ik doe wat ik doe.
En hoe ben je in Rotterdam beland?
In 2014 kreeg ik met een studiebeurs de kans om hierheen te komen. Los daarvan werkte ik in die tijd aan een project over Wilson Bentley, een van de eerste fotografen die gedetailleerde foto’s van sneeuwvlokken maakte. Hij stelde dat elk vlokje een unieke vorm had. Maar ik vond door zorgvuldig onderzoek in zijn boek 66 dubbele sneeuwvlokken en zelfs 2 driedubbele. Met mijn onderzoek wilde ik laten zien wat het betekent wanneer wetenschappelijke waarheid wordt gekoppeld aan schoonheid of elegantie. Of hoe fotografie misbruikt kan worden om een stelling te bewijzen.
Je hebt ook een prachtig project gedaan in Arita, een Japanse stad die bekend staat om haar rijke porseleingeschiedenis.
Het waren drie heel productieve maanden. Ik had al eerder onderzoek gedaan naar metaforen over het brein. In het Saga Ceramics Research Laboratory heb ik heb ik deze op twee verschillende manieren uitgewerkt. De eerste metafoor gaat over hoe we over ons brein denken als een vat waar je dingen in kunt gieten. Hardware waar software en informatie in gaat, dus. Ik heb een scan gemaakt van mijn hersenen en er een vaas van gemaakt waar je bloemen in kunt zetten. De tweede metafoor gaat over over hersenactiviteiten die ons brein oplichten. Ik gebruikte het om er een porseleinen hersenlamp mee te ontwerpen. Wist je trouwens dat er ook een heus Arita Porcelain Park is met een replica van de beroemde Zwinger in Dresden?
Nu heeft Kunstuitleen Rotterdam een van je werken in de uitleencollectie opgenomen. Ben je als kunstenaar benieuwd bij wie je werk komt te hangen?
De acht affiches die Kunstuitleen Rotterdam heeft aangekocht, waren ooit bedoeld voor de openbare ruimte. Toen ik er ooit eentje op een muur had geplakt, heeft iemand hem zelfs eraf gehaald voordat de lijm goed en wel droog was. Het is waarschijnlijk dus niet de eerste keer dat mijn werk bij iemand thuis komt te hangen. Waar ik benieuwd naar ben, is wat voor combinatie mensen gaan maken. De posters vertellen bij elkaar een verhaal dat verandert of een andere focus krijgt wanneer je er een deel van bij elkaar hangt. De inspiratie komt onder andere van het gebouw De Rotterdam op de Wilhelminapier. Ik had het gevoel dat de architect, Rem Koolhaas, alleen een iconisch ontwerp voor zijn eigen eer en glorie wilde maken en niet perse een goed functionerend gebouw. Als je in de middelste toren op kantoor werkt, moet je na 6 uur naar huis, want anders hebben de appartementen in de torens ernaast te veel overlast – zo dichtbij elkaar gebouwd zijn ze. De werken die ik maakte, draaien dan ook om thema’s als ‘wie observeert wie’. Het zijn posters met teksten en foto’s die ik op verschillende manieren met elkaar combineerde. Het zou leuk zijn als Kunstuitleen Rotterdam kon documenteren waar mijn posters komen te hangen. Maar goed, nu is het uit mijn handen. Soms moet je de dingen ook laten gaan.
Tot slot: welke drie werken van Kunstuitleen Rotterdam spreken je aan?
Ik heb een fascinatie voor bijzondere objecten waarvan de functie niet direct duidelijk is. De werken van Petra Laaper en H.J.C. Koren vind ik daarom heel spannend. En Alexandra Roozen creëerde een beeld dat het midden houdt tussen een zwart-witte documentairestijl enerzijds en abstract anderzijds. Dat vind ik nu echt interessant.
